اشعار

حبیب با حبیب خود، به خلوتی صفا کند           ندانم از چه بی گنه، عدو به او جفــا کند
سرشک غربتش روان نوا زند زنای جان           نهان ز چشم دشمنان، بدوستان دعــا کند

به پیکرش نشانه ها، یه سینه اش ترانه ها           که زیر تازیانه ها، رضا رضا رضا کند
به دستها سلاسلش، زغصه سوخت حاصلش            چه می شود که قـــاتلش زفاطمه حیا کند
فتاده در ملالها،به عشق شور و حال ها           در آن سیاه چــالــهــا، خدا خدا خــدا کـند
فتاده دیگر از نوا، بــرو به دیدنش صبا           بپرس مرغ کشته را، کی از قفس رها کند؟
بخاک بی کس سرش،کسی نبود در برش           کجاست تا که دخترش، اقـامه عـــزا کند
اثر نمـانده از تنش، دلا بــرو به دیدنـش           بگو عدو زگردنش، غلی که بـسته واکند
به هر دلیست ماتمش، شکسته کوه را غمش           عجب مدار «میثمش»، قیامت ار بپا کند